نخستین مسیحیان در واقع یهودیانی بودند که مدتها در معبد بزرگ و در کنیسه ها به شیوه قدیمی خود عبادت می‌کردند. مسیحیان صدر ( نامی که نخستین بار در انطاکیه سوریه، سومین شهر امپراطوری روم، به پیروان حضرت مسیح دادند) نیازی به اختراع موسیقی نوین برای آئین جدید خود نداشتند. در پایان " شام آخر " عیسی مسیح (ع) همراه با  پیروانش آواز خوانده که سنت مسیحیت، آن را گزیده ای از" هلل" یهودیان (مزامیر 113 تا 118 عهد عتیق) می‌داند که یهودیان آن را در جشنهای عمده خود می‌خواندند.

پولس حواری مؤمنان را تشویق می‌کرد  که "مزمور، ثنا و آوازهای مذهبی " را به پیشگاه خداوند تقدیم کنند و در نامه اول خود به قرنطیان می‌نویسد"...هنگامی که نزد یکدیگر جمع می‌شوید، هر کدام سهمی ادا کنید، آوازی در نیایش، درسی، مکاشفه ای و یا تفسیری فراهم آورید...".

با گذشت زمان، بر پا شدن مجتمعهای عظیم کلیسایی در بیت المقدس، رم در انطاکیه، اسکندریه و در جاهای دیگر با ابعاد کوچک و بزرگ این امکان را فراهم آورد که هنرها در خدمت مسیحیت قرار داده شوند ، اشکال مختلف آن به سرعت تکامل یابند و زبور خوانی متعالی و هنرمندانه در سراسر جهان به اوج خود رسد.

اوزه بیوس اسقف قیصریه تصویر زنده ای از نتایج این تحول ارائه می‌دهد: "...فرمان زبور سرایی بوسیله خداوند در هر جا، به وسیله هر کس اطاعت شد. فرمان خواندن مزامیر برای همه کلیساهای موجود در همه ممالک نه فقط برای یونانیان بلکه برای بربرها نیز معتبر است... در همه جهان، در شهرها، روستاها و  نیز در مزارع و جالیزها و خلاصه در تمام کلیساهای اتباع مسیح که از همه ممالک گرد می آیند، بخوانند..." این در واقع شاهد نهایی است که در نوشته های بعدی دیگران نیز مورد تائید قرار گرفته و نشان می‌دهد همه مسیحیان از زن و مرد باید بخوانند.

تنها یک اسقف آریایی نژاد ،"سیریل" اسقف بیت المقدس در قرن چهارم، صدای بلند زنان را در سرایش عبادی ممنوع کرد و در عوض در قرن پنجم، اسقف دیگری به این دلیل که آهسته خواندن زنان به ایشان فرصت می‌دهد در موقع مراسم پچ پچ کنند، فتوای قدیمی را لغو و زنان را ملزم به شرکت در مزمور خوانی با صدای بلند کرد.