محمد موسوی، نوازنده چیره دست نی، بداهه پرداز و ردیف دان، سال ۱۳۲۵در خوزستان به دنیا آمد
وی ابتدا به سازی دیگر علاقه داشت، اما بعد از شنیدن صدای نی استاد حسن کسایی از رادیو شیفته این ساز شده و به ترتیبی بود به شکل خود آموز صدای نی را ابتدا در آورده و سپس با گوش سپردن به ساز استاد حسن کسایی ، نی نوازی اش را تکمیل می‌کند.
موسوی در گفت و گویی از دیدار نخست خود با استاد کسایی می‌گوید که وقتی نزد استاد رفت و از وی خواست که نزدش شاگردی کند، استاد به وی گفت که بنوازد و وقتی موسوی جوان نواخت ، کسایی به وی گفت: تو نیازی به آموزش نداری و می توانی خود کارت را با گوش دادن به رادیو دنبال کنی.
موسوی در سال‌های میانی دهه 40 به تهران می‌آید و با مساعدت امیر ناصر افتتاح به آموزش نی می‌پردازد.
آن زمان استاد زنده یاد علی تجویدی از جمله افرادی بود که برای عضویت و یا نواختن نوازندگان جوان در رادیو از آنها آزمون می‌گرفت. موسوی نقل می‌کند به رغم آنکه بسیار عالی امتحان داده بود، ولی ردش کردند و جالب اینکه دلیل استاد تجویدی برای رد کردنش این بود: تا زمانی که استاد کسایی در قید حیاتند ، نفر دوم نباید نی بزند
: نی نوازی بر مزار مولانا
این سنت البته مدتی بعد با توصیه استاد احمدعبادی به فراموشی سپرده شد و در نهایت موسوی به همراه سیاوش بیدکانی(محمد رضاشجریان) به استودیوی رادیو رفت و نخستین کارش را اجرا کرد.
بعد از این دوره موسوی به عنوان نوازنده طراز اول شناخته و با هنرمندانی چون شهیدی، قوامی، بنان، ایرج و ... اجراها ی متعددی داشت و نیز به همنوازی با برخی از بزرگان موسیقی چون شهناز، پایور،یاحقی، ملک، بدیعی و... پرداخت.
وی در میانه سال 54 به اتقاق شجریان برای اجرای برنامه ای به مناسبت سالروز تولد مولانا به قونیه رفت.
بعد از آن وی بیشترین کار را با محمد رضا شجریان انجام دادو به صحنه آورد و یا در قا لب آلبوم انتشار داد.
کار مشترک با پرویز مشکاتیان و شجریان و یا بداهه نوازی‌اش در آوازهای شوشتری و سه گاه و کار در دستگاه نوا از جمله شاخص ترین اجراهای آوازی موسوی به شمار می رود.
موسوی در طول این ایام بیش از 250 آلبوم با شجریان ضبط کرده است که خود گنجینه ای مهم در این زمینه به شمار می‌رود.
موسوی همزمان با هفتصدمین سال تولد حافظ اجرایی خیره کننده با شجریان در تالار وحدت داشت که این اثر همانند بسیاری دیگر از آثار مشترک وی با شجریان فرصت انتشار عمومی نیافته است.
در دهه 70 موسوی در گروه اساتید به سرپرستی فرامرز پایور و با آواز شهرام ناظری کارهای ارزنده ای ارائه کردند که در داخل و خارج انعکاس خوب و مطلو بش را بر جای نهاد.
همین که هنرمندی بعد از استاد حسن کسایی بتواند در نوازندگی نی به چنین جایگاهی برسد از تلاش و قدرت شگفت انگیزش در نوازندگی حکایت می‌کند.
موسوی در دهه هفتاد به معرفی برخی هنرمندان پرداخت که از جمله آنها سالار عقیلی در حوزه آواز و احمد خاک طینت در نوازندگی دف بوده است.
وی هشت سال بر صحنه حضور نداشت و در سال 1387 کنسرتی در سالن کوچک وزارت کشور برگزار کرد.
